Het afscheid valt ons zwaar

Het vertrek uit Windoeadji deed mij nog wel wat. En het was best een beetje rot van het burgerbestuur en de kampongbevolking afscheid te nemen. Tenslotte hebben we zeven maanden in dat kleine, primitieve wereldje geleefd en konden het goed met de bevolking vinden. Vooral de loerah van Warnatirta, die heel vaak bij ons was, had een sakit hati en daarom de laatste twee dagen niet gegeten. We hebben pyjama's gekregen van dienst. Dat krijgt iedere militair als hij langer dan een jaar in de tropen zit. Ze zijn erg gemakkelijk om aan te doen, vooral 's avonds met die hitte en ook tegen de muskieten, want die zitten hier genoeg.

Vanmorgen om acht uur met de wagen naar Tegal gebracht om vandaar met Gijs naar Bandoeng te gaan voor een week verlof (reizen inbegrepen). Op het bataljonsbureau aldaar werd mij een administratief baantje aangeboden, omdat ze er achter waren gekomen dat ik een Mulo-diploma heb. Maar ik heb het geweigerd omdat zo'n baantje mij niet aanspreekt en ik liever bij de jongens op de buitenposten zit. Ze zagen daar wel wat in mij, want als ik het deed kon ik op korte termijn éénpitter worden. Dan zou ik hetzelfde kunnen schrijven als die soldaat die ook die eer te beurt viel. Die schreef aan zijn meisje: "Ik ben bevorderd tot éénpitter en heb nu meer mensen onder mij dan er boven. Maar op patrouille doe ik mijn strepen altijd af, want de ploppers schieten de hogen er het eerst tussen uit". Om half elf vertrok de trein richting Bandoeng. Na enkele uren reizen kwamen we in Tjikampek waar we moesten overstappen. Vandaar tot Bandoeng reden we door een prachtige natuur van bergen en diepe ravijnen. Soms reden we over ravijnen van enkele honderden meters diep. 's Avonds tegen achten kwamen we verreisd in Bandoeng aan, waar een auto voor ons klaarstond die ons naar het verlofcentrum "De rustende strijder" bracht. Daar hebben we voor het eerst onder echte lakens geslapen.

Vandaag de stad in geweest, die mij erg meeviel. In heel Indië nog geen mooiere stad gezien dan Bandoeng. Het is er schoon en een goed klimaat.

Ik ben naar Tjimahi geweest op zoek naar mijn buurjongen Henk Voulon die daar bij de parachutisten zit, maar zonder resultaat. Toen ik 's avonds weer in de stad liep zag ik hem aan de kant van de weg staan. Ik liep naar hem toe en zei: "Ha Henk, hoe staat het leven". Hij keek op en zei in ons eigen dialect: "Verrek Bram, wat bi jie groot geworde". We hebben samen een paar gezellige dagen doorgebracht.

Vanmorgen is het vroeg dag, 5,30 uur, want het is weer tijd om naar huis te gaan. We hebben het goed naar de zin gehad, maar zo'n verlof moet niet te lang duren want het kost handen vol geld. Het wordt weer een lange reis; zo'n 320 km en de treinen rijden hier vrij langzaam. Maar 's avonds weer gezond en wel in Bala Poelang aangekomen, waar bleek dat we verhuisd zijn naar de andere kant van het plaatsje. We liggen nu in een houten huis met palen, dat van het boswezen is. Voor een heel peloton wel aan de kleine kant maar gezelliger dan het vorige gebouw.

Vanmorgen vroeg zijn we begonnen aan een zuivering van een kampong die bijna negen kilometer lang is en pas eindigt bij de suikerfabriek Djati Barang. Bij deze fabriek wonen wel ruim twintig Nederlandse families. De kampong die we moeten zuiveren is zogezegd besmet door de D.I., maar we hebben daar geen vijandelijk vuur gehad. Alleen één keer onder vuur gelegen van eigen troepen. Dat was de afsluiting die een paar kilometer verderop lag. De kogels vlogen over en om ons heen. Die vergissing begingen zij doordat ze een heel stel mensen in burger zagen lopen. Dat waren gevangenen die wij voor verhoor hadden meegenomen. Twee van de gevangenen werden geraakt, resp. door een been en een arm. Een belangrijke leider van de D.I., een hadji, werd door ons te pakken genomen.

Volgens inlichtingen van de I.D. zit in een bepaalde kampong vijftig man van de D.I., met dertig wapens waaronder een mitrailleur. Om ze te pakken te nemen rukken wij uit mat enkele jeeps. Bij een kampong ervoor werd gestopt om verder te voet op te rukken. Wij mochten hier nog niet schieten vanwege het verrassingseffect. We waren nog geen honderd meter ver toen wij enkele kerels zagen wegvluchten, maar vanwege de opdracht schoten wij niet. Even later zagen we er enkele met geweren en stenguns lopen. Toen hebben we wel het vuur geopend, maar ze vlogen weg zonder een schot te lossen. Wel een paar gewonden gemaakt, maar geen buit. Ze hebben in ieder geval weer even de schrik te pakken.