Vandaag weer overal rondgeneusd en nog het een en ander gerampokt. We bezitten zelfs een rijtuigje met een hit en maken voor ons plezier af en toe een ritje. Van de parachutisten een jeep gekregen. Er zat een kogelgat in de tank, maar hij rijdt nog prima. De jongens scheuren er mee als een gek, hoewel niemand een rijbewijs heeft. Verder is het hier rustig want alle ploppers zijn gevlucht. We moeten alleen alle honden doodschieten want die vreten van de lijken die hier nog liggen. Op één plaats liggen er wel dertig bij elkaar. In de loop van de dag hebben we enkele inlanders opgescharreld om de lijken te begraven. Bij de weg en de huizen liggen overal vliegtuigbommen. Ik geloof niet dat er een ontsteking aanzit, want ze doen niks.

Bewaking munitiedepot

Dagboek 25-12-1948

Vandaag is het Kerstmis en is mijn moeder jarig. Hier merken we bijzonder weinig van het Kerstfeest. Vanmorgen om zes uur al op wacht tot negen uur en daarna verhuisd naar de suikerfabriek die een kilometer verder ligt. Hier liggen vele veroverde vliegtuigonderdelen van de republiek en hier is ook de reservemunitie van de T-brigade (150 ton) opgeslagen die wij moeten bewaken. Vandaag het Niwin-kerstpakket ontvangen, waarvan we het tinnetje sigaretten het meest waardeerden.

We hebben twaalf kippen gevangen en in onze noodkeuken lekker gebraden. Het was prima eten vooral nu we sinds het begin van de actie niets anders eten als noodrantsoenen bestaande uit biscuit en boerenkool en wortels in blik.

Vannacht weer de hele nacht wacht gehad en vanmorgen kwam plotseling bericht dat we moesten pakken. Even later kwamen wagens van de A.A.T. al voorrijden. Om zeven uur vertrokken via Solo en Salatiga naar Semarang, waar we bij 3-7 R.I. op Djattingh Aleh hebben gegeten. Om twee uur gingen we weer verder en steeds maar doorgereden en 's avonds om elf uur kreeg de wagen voor ons motorpech. De rest van het konvooi reed door en zo bleven we met vier wagens achter. Ik moest met de bren achter de wagen in dekking gaan liggen in de stromende regen en waken voor een eventuele aanval. Na een half uur werken was de auto gerepareerd en konden we weer verder door de donkere nacht en stromende regen. Toen we weer een uur gereden hadden, werden we vanuit de wegkant plotseling beschoten met automatische wapens. De auto's stopten meteen, doofden de lichten en werd er van onze kant teruggeschoten. Na een kort vuurgevecht, waarbij de bren ook een paar maal gerateld had, vluchtte de vijand en liet ons achter met twee gewonden; een tirailleur een schot door de hand en de hospik een schot door zijn dijbeen. Na nog een half uur rijden kwamen we op een post aan, waar bleek dat we twintig kilometer te ver hadden gereden. Daar hebben we die nacht een beetje geslapen en zijn de volgende dag terug gegaan naar onze nieuwe post Proepoek, dat een klein plaatsje is, 43 km van Tegal. Toen we op onze reis door Tegal kwamen en daar even stopten, kregen we van de Hollandse burgers thee en melk aangeboden. Ze hadden zeker medelijden met ons, want we waren erg smerig en zaten van boven tot onder onder een dikke laag stof.

Het eerste wat ik hier te doen krijg is een avondwacht, dus weer geen slaap. Sinds de actie begon heb ik nog geen enkele nacht rust gehad. Van de laatste vier nachten heb ik in totaal maar zeven uur geslapen. We zitten hier wel niet in republikeins gebied, maar het is hier veel gevaarlijker want in de bergen en bossen zit hier de Siliwangidivisie van de republiek, naar men zegt ter grootte van ongeveer 9.000 man.

Vanavond zijn zeven jongens van ons (waaronder mijn persoon) onder leiding van een KNIL-korporaal naar een kampong geweest enkele kilometers hier vandaan om 4 inlanders gevangen te nemen die met de T.N.I. in verbinding staan. Bij de eerste drie huizen was de vangst lauw lauw. Alleen een vrouw van een bendeleider gevangen genomen. Bij het vierde huis hadden we meer succes. Daar pakten we drie verdachte personen van de T.N.I. die we geboeid hebben afgeleverd aan de I.D.

Vanmiddag met de trein meegeweest naar Cheribon voor bewaking. Een reisje van ongeveer honderd kilometer. Acht kilometer voor Cheribon konden we niet verder want daar hadden ze de rails opgebroken. Nog nooit zo'n treinreisje gehad. Ik zat in mijn groene onderbroek en interlockje met de bren door een coupéraampje. Vandaag is de eerste van ons gesneuveld. Bakker van het carrierpeleton is met zijn carrier op een mijn gereden en daarna beschoten. Dat gebeurde tussen onze post en Poerwokerto.

We hebben een rustige nacht gehad, hoewel we een aanval verwachtten. Maar de ploppers hebben het zeker niet aangedurfd, want ons kamp is versterkt met twee drie-inchmortieren en twee Vickers. Omdat het Nieuwjaar is, hebben we krentenbrood gehad.

Vannacht in hinderlaag gelegen bij een klein station vier kilometer hiervandaan. Er is niets bijzonders voorgevallen, hoewel de ploppers de vorige nacht geprobeerd hebben het in brand te steken. Dit laatste is verhinderd door een voorbijkomend konvooi van de A.A.T. Gelukkig is vandaag de fourage gekomen, hetgeen hard nodig was, want het eten was niet veel meer. Als we brood over hadden moesten we het weer inleveren. Gisteren kregen we lammetjespap en verder eten we nog veel droge biscuits uit de noodrantsoenen.